–Καθημερινά το τρένο το χρησιμοποιούν (μόνιμοι επιβάτες που εργάζονται στην Αθήνα) περισσότερα από 1000 άτομα, από το Κιάτο μέχρι τη Νέα Πέραμο…
«Πεντέλη – Κιάτο μια γειτονιά…». Κάπως έτσι ήταν το σλόγκαν όταν ο Προαστιακός ξεκίνησε το ταξίδι του για να φέρει πιο κοντά την Αθήνα με περιφερειακές περιοχές. Και να κάνει πιο εύκολη τη μετακίνηση των επιβατών, αλλά και να δώσει την ευκαιρία σε εκείνους που από καιρό επιθυμούσαν την αποκέντρωση, αλλά οι δουλειές τους δεν τους επέτρεπαν να φύγουν από το κλεινόν άστυ.
Ήταν τον Σεπτέμβριο του 2005, όταν παραδόθηκε στο κοινό η γραμμή προς Κόρινθο και μαζί με τον προαστιακό πολλοί ήταν εκείνοι που μετακόμισαν για μία πιο ποιοτική ζωή. Άλλοι επέστρεψαν στα πατρικά τους, άλλοι έκαναν κύρια κατοικία τα εξοχικά και άλλοι αγόρασαν σπίτι στην περιοχή, μιας και εκείνη την εποχή ακόμη έδιναν δάνεια οι τράπεζες για αγορές. Και οι τιμές στην επαρχία ήταν σαφώς οικονομικότερες.
Δύο χρόνια αργότερα και η γραμμή επεκτάθηκε μέχρι το Κιάτο. Και ο κόσμος που επέλεξε να κάνει την αλλαγή στη ζωή του, όλο και αυξανόταν. Τα δρομολόγια συχνά (ανά μία ώρα) και η απόσταση κοντινή. Γιατί αν τα βάλεις κάτω, η μία ώρα και περισσότερο που «τρως» μέσα στην κίνηση της Αθήνας για να πας στη δουλειά σου είναι η ίδια χρονικά με το να έρθεις από την Κόρινθο.
Ανάμεσα σε εκείνους, λοιπόν, που πήραν το δρόμο της επιστροφής, επιλέγοντας να μένουν στην επαρχία και να έρχονται καθημερινά με τον προαστιακό στην Αθήνα λόγω εργασίας, είμαι κι εγώ. Δέκα χρόνια κάνω το δρομολόγιο Κόρινθος-Αθήνα και μπορεί όποιος το ακούει στην αρχή να παθαίνει ένα μικρό σοκ (αυτό το «πώς την παλεύεις βρε παιδί μου», δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει), όμως, στην πραγματικότητά δεν είναι και κανένας άθλος. Ή μήπως είναι;
Η μικρή κοινωνία του τρένου
Επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, λέω να ξεκινήσω την αφήγησή μου με τη ρομαντική πλευρά του καθημερινού μου ταξιδιού. Γιατί υπάρχει και αυτή.
Δεκατρία χρόνια έμενα στην Αθήνα και δόξα τω Θεώ, ξέρω από καλό μποτιλιάρισμα. Να είσαι μέσα στο αυτοκίνητο, κολλημένος στην κίνηση και ανήμπορος να δραπετεύσεις. Ένα σκηνικό άκρως αγοραφοβικό και απολύτως αγχωτικό, μέχρι να φτάσεις στη δουλειά σου.
Με τον προαστιακό δεν τα έχεις αυτά. Ξεκινάς το πρωί το ταξίδι σου, με μία διαδρομή που σου προσφέρει υπέροχες εικόνες που σε ηρεμούν, όπως το γαλάζιο της θάλασσας και το μπλε του ουρανού. Του καθαρού ουρανού. Αν, πάλι, νυστάζεις, ρίχνεις έναν υπνάκο, χωρίς άγχος αφού θα σε ξυπνήσει ο διπλανός σου, όταν φτάσετε.
Γιατί ναι, στο τρένο, μετά από τόσα χρόνια όλοι έχουμε γίνει φίλοι. Η «παρέα του προαστιακού». Φίλοι που ανέλπιστα μπήκαν στη ζωή σου, με τους οποίους μοιράζεσαι ένα μέρος της καθημερινότητάς σου και με τον καιρό, μοιράζεσαι και τα προβλήματά σου, τις έγνοιες σου και τις χαρές σου.
Και σε αυτούς που απορούν πώς δεν κουράζεσαι καθημερινά να ανεβοκατεβαίνεις με το τρένο, η απάντηση είναι πως με την παρέα που έχετε δημιουργήσει, η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Με κουβέντα, γέλια, ακόμη και με επιτραπέζια παιχνίδια. Κι αλίμονο – εδώ που τα λέμε – σε αυτούς που κάθονται δίπλα, γιατί είμαστε πολλοί.
Καθημερινά το τρένο το χρησιμοποιούν (μόνιμοι επιβάτες που εργάζονται στην Αθήνα) περισσότερα από 1000 άτομα, από το Κιάτο μέχρι τη Νέα Πέραμο, που θεωρείται και το προαστιακό κομμάτι. Μεγάλος αριθμός, η αλήθεια είναι. Για εμάς που μετακινούμαστε καθημερινά, υπάρχει η κάρτα απεριορίστων διαδρομών, η οποία σε κόστος δεν είναι μεγαλύτερη σε σχέση με τα έξοδα βενζίνης, αν μένεις στην Αθήνα και πηγαίνεις στην εργασία σου με το αυτοκίνητο. Μία ή άλλη, σε αυτό το κομμάτι…”, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο newsbeast.gr
