Από τον σύλλογο εκπαιδευτικών Κορινθίας αναφέρεται στην παρακάτω επιστολή:
«Γράμμα προς τους γονείς για την αξιολόγηση σχολικών μονάδων, εκπαιδευτικών, μαθητών/ τριών
Αγαπητοί γονείς,
Απευθυνόμαστε για ακόμη μια φορά σε σας, στους γονείς των μαθητών/τριών μας, γιατί ξέρουμε ότι όλοι είμαστε αντιμέτωποι με την ίδια επίθεση, που εδώ και πολλά χρόνια καταπίνει τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο περνάει ο καιρός, η καθημερινότητα η δική σας και η δική μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οι ανάγκες μας για μια ζωή αξιοβίωτη, με μόνιμη και σταθερή εργασία, με μισθό που θα μας επιτρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια, με κοινωνική ασφάλιση, μέριμνα, με αξιοπρεπή σύνταξη και με δημόσια υγεία και παιδεία υψηλού επίπεδου έχουν μπει χρόνια τώρα στον «κόφτη» των αλλεπάλληλων κρίσεων.
Αυτή την περίοδο ζούμε από τη μια μεριά μια πρωτοφανέρωτη ενεργειακή και οικονομική κρίση με τα είδη πρώτης ανάγκης και τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, στο πετρέλαιο, στη θέρμανση και στο αέριο να εκτοξεύονται καθημερινά και από την άλλη οι αυξήσεις στους μισθούς να ακούγονται μόνο ως υποσχέσεις στα προεκλογικά μπαλκόνια και στα τηλεοπτικά πάνελ. Αυτό που στην πραγματικότητα βιώνουμε είναι μια βίαιη μείωση του εισοδήματός μας. Όλα αυτά εντείνονται από την απειλή του πολέμου, ενός πολέμου που αφήνει πίσω του εκατομμύρια αμάχους και παιδιά σε εξαθλίωση και κίνδυνο.
Μέσα στη δύσκολη αυτή για όλους μας καθημερινότητα η κυβέρνηση θεσπίζει απανωτούς αντιδραστικούς και αντιλαϊκούς νόμους που στοχεύουν στην περαιτέρω συρρίκνωση των δημοσίων αγαθών και πολλών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αγώνα και αιματοβαμμένες θυσίες. Οι εξελίξεις σε υγεία, παιδεία, εργασία, ελευθερίες, ανθρώπινα, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα «αμφισβητούνται» ευθέως και τίθενται βορά στον βωμό του μεγάλου κεφαλαίου, στο βωμό των λίγων. Οι εξελίξεις στην Παιδεία είναι ραγδαίες και αφορούν όλους εμάς, το μέλλον μας, τον λαό μας, τον κόσμο της εργασίας, της βιοπάλης και της μόρφωσής του.
Σίγουρα θα έχετε ακούσει για τον περιβόητο νόμο της λεγόμενης «αναβάθμισης του δημόσιου σχολείου, της ενδυνάμωσης εκπαιδευτικών και άλλων διατάξεων» που έχει θεσμοθετήσει το υπουργείο Παιδείας και που εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθεί να επιβάλλει. Ο νόμος αυτός αφορά στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, των μαθητών/τριών και των εκπαιδευτικών.
Όλων των συντελεστών δηλαδή της εκπαίδευσης πλην του ίδιου του Υπουργείου! Σίγουρα θα έχετε ακούσει στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα κανάλια για την «αναγκαιότητα» αυτού του νόμου, για το πόσο καλά και άριστα θα γίνουν μεμιάς τα σχολεία μας. Ένας νόμος που υπόσχεται πως με την εφαρμογή του ξάφνου θα λυθούν μαγικά όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης…Δυστυχώς όλα αυτά δεν παύουν να είναι ένα όμορφο και καλοστολισμένο περιτύλιγμα με μπόλικο τίποτα μέσα. Με ένα τίποτα που θα εξηγήσουμε παρακάτω από τι είναι φτιαγμένο.
Κύρια στόχευση αυτού του νόμου είναι η μετατροπή των σχολείων σε αυτόνομες επιχειρηματικές και ανταγωνιστικές μονάδες, που, αντί να τους παρέχει το κράτος και το δημόσιο, θα πρέπει μόνες τους να βρίσκουν τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για να είναι «βιώσιμες» και να μην κλείσουν.
Σχολεία-επιχειρηματικές μονάδες, στις οποίες δασκάλες/οι και γονείς θα αναγκάζονται να αναζητούν διαρκώς χορηγίες, σπόνσορες και επιχειρήσεις που θα «βοηθούν» για να μπορέσει το σχολείο να έχει τα απαραίτητα για να λειτουργεί και να μην κλείσει. Προφανώς, η αγαθοεργία των επιχειρήσεων δεν θα επαρκεί για όλους και έτσι γονείς και εκπαιδευτικοί θα αναγκάζονται να βάζουν καθημερινά βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ταυτόχρονα, τα σχολεία θα γίνονται μεταξύ τους ανταγωνιστικά για να διασφαλίσουν τους απαραίτητους για την επιβίωσή τους πόρους.
Τι σημαίνει όμως στην πράξη αυτή η ανταγωνιστικότητα; Τι είναι αυτό που θα τάζει ένα σχολείο στον χορηγό για να εξασφαλίσει την ελεημοσύνη του; Πώς συνδέεται αυτός ο ανταγωνισμός με την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, των εξετάσεων PISA, δηλαδή την αξιολόγηση των μαθητών/τριών, και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών;
Θα έχετε ακούσει να γίνεται λόγος για την αυτό-αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Η διαδικασία αυτή ενώ ευαγγελίζεται την βελτίωση της σχολικής μονάδας, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μια γραφειοκρατία που φορτώνεται στα σχολεία και τα αναγκάζει να γράφουν ατελείωτες φόρμες για να περιγράφουν πως διαχειρίζονται τη φτώχεια τους, τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, πώς καταφέρνουν να καλύπτουν την απουσία του κράτους πρόνοιας, πώς βρίσκουν χρήματα, πώς επιδιορθώνουν το κτήριο και πολλά άλλα.
Η διαδικασία αυτή δεν κάνει δηλαδή άλλο παρά να λέει στους εκπαιδευτικούς: «Εντάξει, υπάρχουν προβλήματα αλλά ΕΣΕΙΣ και μόνο εσείς οφείλετε να τα λύσετε». Με άλλα λόγια φορτώνει στο κάθε σχολείο την ευθύνη για τις ελλείψεις του κράτους και στο τέλος το βαθμολογεί για αυτές. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία κάθε σχολείο έχει τον βαθμό του. Ο βαθμός αυτός δημοσιοποιείται και έτσι δημιουργείται μια αξιολογική κατάταξη των σχολείων. Μια κατηγοριοποίηση.
Θα πείτε, ίσως, πως δεν πειράζει. Πως κάποια σχολεία είναι καλύτερα από κάποια άλλα. Κάποιοι εκπαιδευτικοί είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους. Θα σκεφτείτε, τι μας νοιάζει εμάς; Αυτή η ιστορία είναι μια ιστορία που αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, είναι μια εσωτερική μας συζήτηση. Όχι όμως.
Η διαδικασία της αξιολόγησης εμπλέκει και μάλιστα με καθοριστικό τρόπο τα ίδια σας τα παιδιά, τα οποία θα αξιολογούνται από εθνικές εξετάσεις, τις εξετάσεις τύπου PISA, ήδη από την έκτη δημοτικού. Ο βαθμός του σχολείου θα διαμορφώνεται και από τις επιδόσεις των μαθητών/τριών. Καταλαβαίνετε πόσο καταστροφικές συνέπειες έχει δυνητικά αυτή η εξεταστική διαδικασία για το ίδιο το σχολείο και για την μελλοντική εκπαιδευτική πορεία των μαθητών/τριών. Όμως είναι ταυτόχρονα και μια επιστημονικά έωλη διαδικασία για μια σειρά από λόγους.
Για την αναντιστοιχία του επιπέδου δυσκολίας του σχολείου με τις γνωστικές δυνατότητες του συνόλου των μαθητών/τριών (έχουμε μιλήσει τόσες φορές για αυτό το θέμα).
Γιατί τα σχολεία έχουν εντελώς διαφορετική σύνθεση μαθητικού πληθυσμού και δεν είναι δυνατόν να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια.
Για μας τις δασκάλες/ους σημαντικότερο, το σχολείο -και πόσο μάλλον το δημοτικό- είναι ο χώρος που το παιδί πρωτίστως δοκιμάζει, αποτυγχάνει, μαθαίνει, προσπαθεί και δευτερευόντως αξιολογείται με ακρίβεια και αυστηρότητα. Το «νέο» αξιολογήσιμο σχολείο μετατρέπεται σε ένα τεράστιο εξεταστικό κάτεργο με τους μαθητές μας να εκπαιδεύονται αποκλειστικά και μόνο στις δεξιότητες που αξιολογούνται, σε μια ύλη τεραστίων διαστάσεων, με τα καλλιτεχνικά μαθήματα σκοπίμως να καταργούνται ή να μειώνονται και με τις εξετάζεις PISA να εφαρμόζονται καθολικά σε όλη τη χώρα στην έκτη δημοτικού. Το σχολείο αυτό θα οδηγεί να διδάσκει κατά κύριο λόγο γλώσσα και μαθηματικά για να πετύχει καλά σκορ στην αξιολόγηση.
Οι εξετάσεις αυτές θα εντείνουν τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες χωρίς να προσφέρουν κανένα παιδαγωγικό όφελος παρά μόνο άγχος, εξουθένωση, θλίψη και στρες. Γίνεται τώρα κατανοητό ότι τα σχολεία προκειμένου να επιβιώνουν και να βελτιώνουν τη βαθμολογία τους θα οδηγούνται και σε επιλογή μαθητών/τριών. Ακούγεται εξωπραγματικό; Σήμερα ναι. Αν όμως όλα αυτά γίνουν πραγματικότητα, ίσως αναγκαστείτε να πηγαίνετε το παιδί σας πολλά χιλιόμετρα μακριά, αν δεν τα καταφέρνει φέτος στα μαθηματικά ή στη γλώσσα όσο θα ήθελε το σχολείο για να πετύχει ακόμα καλύτερη βαθμολογία.
Τέλος, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Είναι γνωστό ότι για χρόνια καλλιεργείται ένα κλίμα απαξίωσης των εκπαιδευτικών. Τα κανάλια διαρκώς μας κατηγορούν για όλα τα δεινά της Παιδείας. Η κοινή γνώμη σε ένα μεγάλο βαθμό έχει πεισθεί από το αφήγημα αυτό και συχνά συναινεί στο πρόταγμα της αξιολόγησής μας. Πιστεύει ότι έτσι θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και τα παιδιά θα έχουν τις καλύτερες δασκάλες/ους. Είναι όμως έτσι; Είναι αυτή η αξιολόγηση μια αντικειμενική διαδικασία; Θα θέλαμε καταρχάς να σας πούμε με κάθε ειλικρίνεια ότι καμία αξιολόγηση δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ιδίως όταν το αντικείμενο της αξιολόγησης είναι άνθρωποι και παραγόμενα από τους ανθρώπους αποτελέσματα. Τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολο να μετρηθούν καταρχήν· και στη συνέχεια να μετρηθούν αντικειμενικά και με επιστημονικό έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο.
Ας δούμε τι επιχειρεί το Υπουργείο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Το Υπουργείο αν και διαφημίζει τις πολιτικές του ως φοβερή καινοτομία δεν κάνει άλλο από το να επιχειρεί να αναβιώσει τον θεσμό του επιθεωρητή. Δεν τον αποκαλεί βέβαια επιθεωρητή, αλλά επί της ουσίας η μόνη ανανέωση του είναι το όνομά του (εξωτερικός αξιολογητής) αλλά όχι ο ρόλος και η λειτουργία του.
Όλοι θα θυμάστε μάλλον από τα παιδικά σας χρόνια τον επιθεωρητή που έμπαινε μια μέρα στην τάξη για να αξιολογήσει την/τον δασκάλα/ο από τις απαντήσεις των μαθητών/τριών της. Σίγουρα θα έχετε υπόψιν σας και πολλά σχετικά ανέκδοτα. Το Υπουργείο λοιπόν μας γυρίζει 41 χρόνια πίσω, σε μια εποχή που όσοι ζήσαμε ως μαθητές, θυμόμαστε πολύ καλά πόσο αρνητική και αγχωτική εμπειρία ήταν για όλους μας και κυρίως για τους «αδύναμους» μαθητές.
Ο θεσμός του εξωτερικού αξιολογητή έχει πολλά κοινά με τον επιθεωρητισμό του τότε, εμπνέεται όμως από το τώρα και από τις οδηγίες και τις εντολές Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΟΟΣΑ, που αποσκοπούν στη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Ο επιθεωρητής πέραν της απόδοσης των μαθητών/τριών, θα μας ελέγχει για το αν κάνουμε όσα άχρηστα κατά καιρούς επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας, για παράδειγμα την επιχειρηματικότητα στην Γ’ τάξη του Δημοτικού. Θα εξετάζει για παράδειγμα αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε τα εικαστικά, τη μουσική και τη γυμναστική, μαθήματα στα οποία συχνά πυκνά δεν διορίζονται οι αντίστοιχες ειδικότητες, να καλύψουμε δηλαδή τα κενά των προσλήψεων που δεν κάνουν.
Θα εξετάζει βέβαια και τα άπειρα «τυπικά προσόντα» που μαζεύουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί πτυχία, σεμινάρια, μεταπτυχιακά και διδακτορικά για να επιβιώσουμε στο ψευδεπίγραφο «αριστοκεντρικό» σύστημα τους. Αυτό για μας σημαίνει ένα αέναο κυνήγι προσόντων όχι για να γίνουμε καλύτεροι εκπαιδευτικοί, αλλά για να πάρουμε καλύτερο βαθμό, για να μειώνουμε κι άλλο το εισόδημά μας, αφού μόνοι χρηματοδοτούμε τις επιπλέον σπουδές και την επιμόρφωσή μας, για να διαθέτουμε όλο τον ελεύθερό μας χρόνο και για να εξαντλούμαστε μετά από δεκαετίες σπουδών.
Μετά από αυτό το κυνήγι ο εκπαιδευτικός δεν προλαβαίνει να σκύψει πάνω από τους μαθητές του, γιατί είναι κατάκοπος από την προσπάθεια να εξασφαλίσει ένα ακόμη προσόν για να πετύχει καλύτερο βαθμό. Είναι άλλωστε και 62 οι άξονες στους οποίους έχει να αξιολογηθεί!! Ακόμη και τα ISO των επιχειρήσεων για τα προϊόντα τους είναι πιο ευσύνοπτα…
Την ίδια στιγμή να θυμίσουμε, ότι αν οι εκπαιδευτικοί πληρώνουν χιλιάρικα για μεταπτυχιακά για την «επιμόρφωσή» τους, τότε ήδη έχει ξεκινήσει η διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και για αυτό κι εσείς θα κληθείτε να πληρώνεται για το σχολείο των παιδιών σας! Εμείς σαν εκπαιδευτικοί διεκδικούμε να επιμορφωνόμαστε δημόσια και δωρεάν, από πανεπιστημιακά ιδρύματα, και όχι από τον κάθε ιδιώτη.
Από όλα όσα αναφέρθηκαν είναι φανερό ότι δεν προκύπτει κανένα όφελος για τους μαθητές. Κανένα όφελος για το σχολείο. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί γίνονται όλα αυτά;
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι στις χώρες που ήδη εφαρμόστηκαν αντίστοιχα συστήματα, οδήγησαν στο κλείσιμο σχολικών μονάδων και στην παραίτηση ή/και απόλυση πολλών εκπαιδευτικών. Στις χώρες αυτές το κράτος έχοντας και την έξωθεν καλή μαρτυρία (την αξιολόγηση) μπόρεσε να ενισχύσει τις ιδιωτικές δομές εκπαίδευσης. Γειτονιές λαϊκές και μεσοαστικές έχασαν τα σχολεία της γειτονίας. Το κράτος αποσύρθηκε από την χρηματοδότησή τους και βρήκε βέβαια την καλύτερη δικαιολογία: Τα σχολεία αυτά έκλεισαν γιατί δεν άξιζαν ούτε οι δασκάλες/οι ούτε οι μαθητές/τριες τους!
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η επιχείρηση «αξιολόγηση», η οποία ειρίστω εν παρόδω κοστίζει πολλά χρήματα, έχει κεντρικό σκοπό την απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της παιδείας και παράπλευρη απώλεια τη θέσπιση ενός σχολείου εξεταστικού και αξιολογικού κάτεργου που δεν θα δημιουργεί ευτυχισμένους και σκεπτόμενους ανθρώπους αλλά ανθρώπους δυστυχισμένους, εξουθενωμένους, απογοητευμένους και χειραγωγήσιμους. Είναι φυσικό ότι οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση θα ενταθούν και όπως είπε και ο Πρωθυπουργός «Αν είσαι από το Περιστέρι, γίνεσαι ψυκτικός».
Το σχολείο αυτό μετά από τόση αξιολόγηση θα έχει καταφέρει να πείσει τα παιδιά ότι η αποτυχία τους είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη και ίσως ευθύνη και της ταπεινής τους καταγωγής. Στο σχολείο αυτό καλούμαστε να προετοιμάσουμε το παιδί σας να γίνει ο αυριανός άνεργος, γρανάζι ενός συστήματος που θα πληρώνει βασικό μισθό 600 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, περίθαλψη, εκπαίδευση… να το προετοιμάζουμε να γίνει φτηνός εργαζόμενος χωρίς κανένα δικαίωμα, που θα δουλεύει, όταν και για όσο θέλει ο εργοδότης του… να το προετοιμάσουμε σε δυο τρία κολλυβογράμματα, σε πληροφορίες και δεξιότητες για να στηθεί στην ουρά των υποψήφιων ανέργων… Αυτοί θα είναι οι πολίτες του μέλλοντος. Άραγε αυτό επιθυμούμε; Στο σχολείο αυτό οι εκπαιδευτικοί θα δουλεύουν για 700-800 ευρώ, με το φόβο της απόλυσης, που η υποταγή στις άνωθεν εντολές θα είναι νόμος και η αντίσταση θα θεωρείται αδίκημα…
Εμείς λέμε ότι αυτό το σχολείο είναι τόσο παλιό όσο κι ο κόσμος τους κι η «αναβάθμιση» είναι η πλήρη διάλυση σε ό,τι είχε απομείνει από τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση
Τι κάναμε μέχρι τώρα εμείς οι εκπαιδευτικοί;
Οι εκπαιδευτικοί όλο το προηγούμενο διάστημα αντέδρασαν με πολλούς τρόπους στην εφαρμογή αυτού του διαλυτικού για το δημόσιο σχολείο νόμου. Παρά τις έντονες αντιδράσεις και τις επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος για διάλογο, το Υπουργείο Παιδείας εξάντλησε όλο το προηγούμενο διάστημα σε απειλές και διώξεις των εκπαιδευτικών και ψευδείς πανηγυρισμούς για πόσο μεγάλη απήχηση έχει στον εκπαιδευτικό κόσμο. Μάλιστα δεν δίστασε να σύρει στα δικαστήρια τους εκπαιδευτικούς και τα εκπαιδευτικά σωματεία προκειμένου να κριθεί παράνομη η απεργία αποχή που κήρυξαν αντιδρώντας στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Στη διάρκεια της τρέχουσας σχολικής χρονιάς, με τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα στα σχολεία να γιγαντώνονται και από τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που βιώνουν οι μαθητές/τριες μας και οι οικογένειές τους, το Υπουργείο Παιδείας χωρίς καν να έχει ολοκληρώσει τις ενέργειες που το ίδιο νομοθέτησε για την εφαρμογή της ατομικής αξιολόγησης, με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής και σε νομοσχέδια που δεν σχετίζονται με την εκπαίδευση, όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει, επιχειρεί να θέσει σε εφαρμογή την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Ξεκινά εκβιαστικά από τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς βάζοντάς τους το δίλημμα της μη μονιμοποίησής τους σε περίπτωση που δεν ολοκληρωθεί η διαδικασία της ατομικής τους αξιολόγησης. Τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς που για πολλά χρόνια εργάστηκαν σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας μακριά από το σπίτι τους, αναπληρώνοντας τους εαυτούς τους, χαμηλά αμειβόμενοι αδυνατώντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους ανάγκες. Τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς που και οι προηγούμενες κυβερνήσεις τους ανάγκασαν να κυνηγούν προσόντα προκειμένου να διοριστούν και φυσικά χρηματοδοτήσουν την απόκτησή τους από τον πενιχρό μισθό τους.
Ξεκινά από τη νέα γενιά εκπαιδευτικών που θα υπηρετήσει για τα επόμενα χρόνια την εκπαίδευση, αυτή τη γενιά επέλεξε το υπουργείο σαν «όχημα» για να εκβιάσει όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και για να επιβάλλει τα σχέδιά του. Γιατί αν τρομοκρατηθεί και υποκύψει η νέα γενιά, τότε είναι βέβαιο ότι θα μεταφέρει τρόμο και υποταγή στο εσωτερικό του σχολείου και στις ψυχές των παιδιών.
Οι εκπαιδευτικοί αντιστεκόμαστε σθεναρά στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και σας καλούμε να είστε δίπλα μας και να στηρίξουμε από κοινού τα αιτήματά μας για την πραγματική αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας η οποία θα επιτευχθεί με:
Την αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία
Την αναβάθμιση των κτιριακών υποδομών
Την μείωση του αριθμού των μαθητών/τριών σε 15 ανά τάξη
Τον μόνιμο διορισμό εκπαιδευτικών
Την επιστημονική ενίσχυση και στήριξη των εκπαιδευτικών
Την κατάρτιση νέων προγραμμάτων σπουδών προσαρμοσμένων στις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών και της κοινωνίας
Τη στήριξη των ευάλωτων μαθητών/τριών μας και των οικογενειών τους
Δε θα τα αφήσουμε όλα αυτά να περάσουν!
Όλοι εμείς που δεν αγαπήσαμε τους γκρίζους τοίχους των σχολείων αλλά ονειρευτήκαμε κι αγωνιζόμαστε για τα φωτεινά χρώματα ενός σχολείου ενιαίου 12χρονου με 2χρονη προσχολική αγωγή κι εκπαίδευση, των όλων, των ίσων, των διαφορετικών, που θα σέβεται τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντα των μαθητών, θα τα διδάσκει να εξηγούν τον κόσμο και να τον αλλάζουν, θα τους δίνει ολοκληρωμένα εφόδια, ολόπλευρη γνώση που απελευθερώνει τον άνθρωπο, ώστε να μπορούν να αναζητούν εργασία όχι ως σύγχρονοι δούλοι αλλά ως ικανοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, όλοι εμείς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ο λαός, να ενώσουμε τους αγώνες μας.
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι, άνεργες κι άνεργοι, αγαπητοί γονείς,
δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης στο όνομα της κρίσης. Οι εκπαιδευτικοί δε θα δεχτούμε να γίνουμε πωλητές, οι μαθητές μας δεν είναι πελάτες και το σχολείο δεν είναι εμπορικό κέντρο.
Σε αυτό τον αγώνα που αφορά ΚΥΡΙΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ και την υπεράσπιση των μορφωτικών τους δικαιωμάτων και των αναγκών τους, οφείλουμε να συμμετέχουμε όλες και όλοι.
Η δημόσια και δωρεάν παιδεία όπως αυτή εκφράζεται από το σχολείο της γειτονιάς
Είναι ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ»
